Toen ik zwanger was van mijn eerste dochter, stond ik nauwelijks stil bij wat het ouderschap werkelijk zou inhouden. Het was geen bewuste keuze; ik was toen nog niet bezig met bewust ZIJN. Alles overviel me. Toen het moeilijker liep – in mijn relatie, mijn persoonlijke leven en ook in de band met mijn dochter – zag ik in eerste instantie niet hoe alles met elkaar verweven was.
Toch voelde ik ergens een innerlijke drang om op zoek te gaan naar verbetering. Dat zit in mijn natuur. Ik kan moeilijk situaties die niet goed voelen laten zoals ze zijn. Dat is typisch enneagram 7 – altijd gericht op groei en vooruitgang. Nu, 13 jaar later, kan ik zeggen dat ik in die periode veel fouten heb gemaakt. En ja, ik heb me daar schuldig over gevoeld. Maar nu wil ik dat loslaten.
Het is niet "oh, wat een verloren tijd", maar eerder: "wat een prachtige leerschool". Die lessen deel ik nu openlijk met mijn dochter. Zelfs met een baby erbij ervaar ik opnieuw die uitnodiging om te groeien. Ik ben me ervan bewust dat ik ook nu geen perfecte ouder zal zijn. Maar dat hoeft ook niet. We blijven samen groeien.
Het proces van proberen en bijsturen
Deze ochtend luisterde ik naar een podcast over fouten maken en de ruimte om aanpassingen te doen. Ideaal, want dat bevestigt iets waar ik al langer mee bezig ben. Toch voel ik dat stemmetje in mezelf – dat stemmetje dat misschien uit onze samenleving komt – dat zegt dat alles direct goed moet zijn. Dat we als volwassenen geen fouten mogen maken, en zeker niet als ouders.
Ik herken het in mijn eigen experimenten. Ik heb al veel verschillende aanpakken geprobeerd. Elke keer leer ik bij, kom ik dichter bij mijn kinderen, en groeien we samen.
Schermtijd
Van heel streng naar compleet vrij, en nu naar een gezond gemiddelde. Dit was een bijzonder leerzaam proces. Het dwong me ook naar mijn eigen schermgebruik te kijken. Schermtijd roept veel vragen op: verslaving, online gevaren, digitale balans… Het is een van de grote uitdagingen van ouderschap anno 2024.
Deze zoektocht bracht me bij een andere waarde: het belang van vrij spel. Ik herinner me hoe mijn kinderen op een zomerse middag urenlang buiten speelden. Ze bouwden een kamp, verzonnen hun eigen spelregels en kwamen pas binnen toen het donker werd. Het was een moment van puur geluk – voor hen én voor mij. Het deed me beseffen hoe waardevol het is om hen die vrijheid te geven.
School en huiswerk
Ik heb van alles geprobeerd: Steiner, democratisch onderwijs, Montessori, en meer klassieke benaderingen. Wat ik heb geleerd? De omgeving en de mensen zijn veel belangrijker dan de ideologie erachter. Een mooie filosofie heeft weinig waarde als die niet praktisch wordt toegepast.
Hoewel er een deel van mij blijft geloven dat school niet de ideale plek is voor kinderen, kies ik ervoor om te roeien met de riemen die we hebben. In een ideale wereld zouden we in een gemeenschap leven waar we samen voor elkaar en elkaars kinderen zorgen. Maar dat is niet mijn huidige realiteit, en dat is ook oké.
Grenzen en verantwoordelijkheid
We hebben als gezin veel geëxperimenteerd met inspraak: familiebijeenkomsten, samen keuzes maken, eigen slaaptijden kiezen… Je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het geprobeerd. Toch ontdekte ik dat freedom within limits – vrijheid binnen grenzen – het beste werkt.
Ik wil niet meer terug naar een tijd waarin mijn kinderen overal inspraak in hadden. Maar ik wil ook niet terug naar een tijd waarin de moeder de alwetende heerser was. Een balans tussen beide voelt het meest respectvol, voor hen én voor ons als ouders.
Om even terug te komen op die podcast: daarin werd gezegd dat er tegenwoordig meer een tekort aan grenzen is dan een teveel. Ouders zijn bang om iets fout te doen, hun kinderen te verliezen, of hen voor altijd een trauma te bezorgen. Maar ik heb ontdekt dat grenzen, structuur en duidelijkheid juist veel rust brengen. Mijn kinderen zijn gelukkiger, vriendelijker en meer betrokken.
Ik herinner me een avond aan tafel, waarin mijn zoon vroeg of hij nog mocht gamen. In plaats van direct ja of nee te zeggen, legden we uit waarom we bepaalde schermtijden hebben. Hij knikte en zei: "Dat is eigenlijk best logisch." Dat moment voelde als een kleine overwinning. We hebben toen gezellig samen een spel gespeeld en een boek voorgelezen voor zijn baby zus. Een moment van verbinding en veel humor.
In het Continuüm Concept wordt gesproken over de natuurlijke behoefte van kinderen om bij te dragen. En dat zie ik gebeuren. Geen kind-gerichte aanpak, maar ze overal bij betrekken, zodat ze leren door samen te leven. Niet leren om te leren, maar leren omdat het onderdeel is van de natuurlijke flow van het leven.
De spiegel van het ouderschap
Mijn kinderen staan meestal open voor deze aanpak. Natuurlijk brengt verandering soms weerstand met zich mee, maar dat is een onderdeel van groei. Ik wil hen meegeven dat ik ook niet alles weet, dat ik net als zij zoekende ben. Dat we als mens soms de verbinding met onze innerlijke bron verliezen, en dat we hier zijn om die terug te vinden.
Telkens als ik nieuwe methodieken toepas, merk ik dat ik niet alleen mezelf heel, maar ook ons gezin. Dat begint bij verantwoordelijkheid nemen: echt kritisch naar mezelf kijken. Mijn kinderen zijn een spiegel. Als het met hen niet loopt zoals ik wil, stel ik mezelf vragen:
Stel ik me open?
Heb ik vertrouwen?
Geloof ik in mezelf?
Ben ik omringd door liefdevolle mensen?
Onze kinderen groeien het meest als wij hen de ruimte geven, maar ook duidelijke grenzen bieden. Hoe meer ze leren bijdragen aan de samenleving, hoe groter hun "biljarttafel" wordt. Maar volledig grenzeloos zijn we nooit. Net zoals een biljartbal niet buiten de tafel kan rollen, blijven sommige structuren noodzakelijk.
De kracht van imperfect ouderschap
Ik wil afsluiten met een belangrijke boodschap: ouderschap is een reis, geen eindbestemming. Het is een constante balans tussen loslaten en sturen, tussen vrijheid en grenzen. Fouten maken hoort erbij, want dat is hoe we leren.
Ik herinner me een moment waarin mijn jongste dochter mij corrigeerde: “Mama, je zegt altijd dat we rustig moeten blijven, maar nu ben jij boos!” Het deed me lachen, maar ook reflecteren. Ze had gelijk. Fouten maken is menselijk, en het mooiste is: we kunnen altijd bijsturen.
Dus laten we stoppen met streven naar perfectie. Het gaat niet om het perfecte ouderschap, maar om het bewuste ouderschap. Samen groeien, samen leren, en vooral: samen leven.
En jij? Hoe ga jij om met fouten in het ouderschap? Welke lessen heb jij geleerd tijdens het bijsturen? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!
Comments