top of page

Sterven van alweer een stukje 'Ik'

Foto van schrijver: inge vangheluweinge vangheluwe

Net een intens transformerend weekend achter de rug. Als je het al zo kunt omschrijven want de nawerkingen zijn nog heel sterk voelbaar. Ik voel verdriet, hetgene waarvan ik voor de deathlodge zei dat ik het meest bang was om te voelen, en weet je wat! Het is OK :)

Graag deel ik met jullie mijn ervaring, misschien kan dit ook iets voor jullie betekenen.



Het begin - de weken vooraf

Ik weet ondertussen al goed dat de weken voorafgaand aan een ceremonie intens kunnen zijn. Oh en dat was deze keer heel fel zo. Veel ruzies en spanningen thuis, problemen in de familie, wilde dromen ... En dit terwijl de lodge eigenlijk als een verrassing kwam. We hadden ons enkele maanden geleden op de wachtlijst gezet, met als voorname doel: the key of life eens ontmoeten en zien of ze een match zijn voor onze huwelijksceremonie volgend jaar. Dus op vakantie kregen we plots een mail: willen jullie nog graag mee doen? JA graag! Dit komt als geroepen, ik wil afscheid nemen van bepaalde gedragingen die ik blijf herhalen, waarvan ik ondertussen goed weet van waar ze komen, en waarom ik ze jarenlang heb gebruikt als mechanisme voor zelfbescherming. Wat beter dan eens goed sterven?


Ik werk zelf vaak met de dood tijdens ceremonies, opleidingen en retraites. Waarom? Omdat we pas ten volle kunnen leven als we niet bang zijn om te sterven. Dus dat stuk van het geheel zag ik helemaal zitten ;) Voor de rest heb ik me weinig verdiept in de materie op voorhand, want ik ken mezelf: angst en weerstand nemen me dan over en dat stopt met van volledig in de flow gaan.


Zaterdag: tijd om te gaan

Intense dag zaterdag, 36°C en drukke dag. Eerst de afsluitdag van mijn traject bezield ondernemen met Liese. Een superleuk eerst ontmoeten life. We bereiden ons de hele dag voor om afscheid te nemen van het traject en een vuurloop te doen als start van het nieuwe. Daar blijft het echter iets te warm voor, maar daarom niet minder transformerend. Het zorgde ervoor dat ik met een helder hoofd en duidelijke intentie aankwam op de prachtige locatie van 'the key of life'.


We starten met een kennismakingsronde, wat een leuke groep! We leren hoe we onze shelter straks moeten bouwen (help! we gaan dus blijkbaar alleen in het natuurreservaat slapen, dit was niet zo duidelijk voor mij, ik heb enkel teenslippers mee, loop al dagen op blote voeten, gelukkig kan ik een paar crocs lenen en heb ik toch dikke sokken mee voor de nacht, grappig zicht). De plaatsen in het natuurreservaat worden uitgedeeld en dan starten de voorbereidende oefeningen.


Oefening 1: Meditatie en het schrijven van onze Eulogy (tekst die voorgelezen wordt door een geliefde op je begrafenis).

Oefening 2: Masker en verzorging + voorlezen Eulogy


Het masker boezemt angst in bij mij, omdat ik angsten heb rond niet langer kunnen ademen. Dus een masker over mijn lippen: nee bedankt. Toch is de ervaring helemaal anders dan de voorstelling die ik ervan had. Wat een prachtig iets om door 2 mensen verzorgd en aangeraakt te worden. Zorgvuldig en met liefde. Om daar te liggen en te weten dat je de komende nacht zal sterven, dat je dit nog mag ontvangen. Ondersteund door prachtige muziek van Wim.


Wat is een deathlodge?

Vroeger toen nomadenstammen leefden volgens de seizoenen en regelmatig een aangepaste plek moesten zoeken voor de tijd van het jaar, was de groep het belangrijkste. Er was weinig ruimte voor individuele ontwikkeling en wensen. Dus als iemand ziek, stervende of minder te been was, werd de keuze gemaakt om die persoon in harmonie te laten sterven op de plaats, alvorens de groep ging verder reizen. Die stervende persoon ging dan een hut bouwen en iedereen kwam 1 voor 1 afscheid nemen aan de ingang. Er werdt gelachen, gehuild, laatste zaken opgehelderd, vergeven, afscheid genomen. Dit zodat de mensen geen onnodige energetische bagage moesten meenemen naar de fijnstoffelijke wereld.


Prachtig vind ik dit, zo een gemeenschapsgevoel. Wat een harmonie en rust. We kunnen hier veel van leren terug. Bekijk deze manier en vergelijk het met hoe wij de laatste jaren hebben geleefd. Hoe kunnen we een gezonde middenweg vinden? Waar het individu en de groep samen kunnen leven met de Aarde en Het universum.


De moderne versie van een death lodge nodigt ons uit om in de natuur te gaan sterven. We gaan dus echt de hele nacht ervanuit dat we niet langer wakker worden. Het is ons laatste plekje. We nodigen alle mensen in gedachten uit die we gekend hebben en kennen in ons leven, die willen afscheid nemen of waar we nog iets mee willen uitwisselen. Ze komen naar de ingang van onze hut en we gaan in gesprek.


Naar de Nuchten - het natuurreservaat


Met de zonsondergang in aantocht vertrekken we naar de nuchten, het natuurreservaat vlakbij. We gaan elk naar ons plekje in de middle of nowhere. Ik bouw mijn hutje en voel veel weerstand.


- Wil ik wel alleen in zo een hut slapen?

- Wat als ik bang word?

- Wat als er verdriet opkomt?

Vooral dat verdriet stuk komt binnen. Wil ik dat wel voelen? Wil ik die gesprekken wel aangaan? En mijn typische vraag: zal ik het wel aankunnen? Ben ik moedig en sterk genoeg?


Carla zegt: ga er diep in, laat je helemaal gaan. Wat is er mis als dat verdriet naar boven komt? Laat het komen en ga er diep in.


Oh en dat heb ik gedaan. De mensen die kwamen waren helemaal anders dan ik met mijn hoofd kon bedenken op voorhand. De gesprekken waren anders. Ik heb inderdaad gehuild en gelachen.


Praten ging na enkele uren moeilijker, ik heb veel geluisterd. Mensen hadden zoveel te zeggen. Hoe ze me ervaart hebben, waar ik nog in kan groeien, de aspecten van mezelf die gewoon echt vervelend zijn. Zo intens dat ik het plots helemaal niet meer erg vond om te sterven. Ik vond veel vrede in het sterven daar, op dat moment. Het was klaar. Geen angst meer. Voor het eerst in mijn leven kon ik echt zien welke invloed mijn coping mechanismes hebben op anderen. Wat ik daar soms mee veroorzaakt heb. Dit is klaar! Zo wil ik het niet meer.


Echt sterven dus, sterven van die aspecten. Van dat masker die ik opzet.

- Als mensen te dichtbij komen en ik in angst ga: wat als ze me kwetsen

- Als mensen te dichtbij komen en ik in angst ga: wat als ze mijn vrijheid beperken

- Als mensen te dichtbij komen en ik in angst ga: wat als ik mezelf niet zal mogen zijn

- Als ik onzeker ben: zullen ze dat merken?

- Als ik onzeker ben: gemakkelijker om zelf de eerste klap uit te delen

- Als ik onzeker ben: wegvluchten is gemakkelijker dan de problemen oplossen


Liever ga ik voor:

- Eerlijke en open communicatie

- Nederigheid

- Openheid

- Liefde


Een dierbare vriendin zei me vorige week: "HET ZOU MAAR EENS MOETEN LUKKEN?"


Ja het zou maar eens moeten lukken, om iemand graag te zien voor wie die persoon ECHT is. En ook graag gezien worden voor wie ik ECHT ben. Ja dat zou maar eens moeten lukken.


Doodgaan zorgde ervoor dat ik niets meer te verliezen had.




De ochtend: zweethut

Kotsmisselijk ben ik uit de death lodge gekomen. Hoe intens was dat! Ik wil niet meer leven, toch moet ik daar nu opruimen en me naar de zweethut begeven. Mijn maag draait en keert. Hier heb ik eigenlijk helemaal geen zin in.


Eens aangekomen geef ik dat aan, dat ik me niet goed voel, met een plastiek zakje en wat papier bevind ik me toch plots in de zweethut en we gaan ertegenaan. 2 rondes blijf ik erg misselijk en voel ik veel zin om over te geven, maar niets komt. Het voelde als een intense transformatie. Langzaam maar zeker begin ik te genieten van de warmte, van de zachte aarde, van de prachtige muziek, van de heerlijk ruikende kruiden. Iedere keer dat de deur opengaat geniet ik van de verse lucht. Iedereen keer als de deur dichtgaat geniet ik van de warmte en de klanken.


We gaan onze dood nogmaals beleven, we reizen even terug naar de lodge. We worden opnieuw geboren. We krijgen nog een kans. Onze missie op aarde is nog niet voorbij. Ik voel me op het einde fantastisch. Wat een inzichten. Heerlijk ook dat Jeroen er is. We hebben tot dat moment de ceremonie echt afzonderlijk beleefd, om er volledig in te kunnen duiken, om het een individueel proces te maken. Nu is er terug tijd voor verbinding, met de groep en met elkaar. We genieten van een fantastisch ontbijt door Carla klaargemaakt.


Verbinding ;)

Tijd om daar toch soms wat meer werk van te maken. Niet enkel met anderen, maar vooral ook met mezelf, en het innerlijke kindje die nog veel erkenning nodig heeft. Erkenning voor hoe het geweest is vroeger. Vergeving. Liefde en zachtheid.


Wat neem ik mee?

- Liefde toelaten is OK

- Mezelf graag zien is een werkpunt

- Vergeving voor mezelf is vooral werkbaar vanuit transformatie

- Transformatie komt vanuit zichtbaarheid en erkenning

- Er is geen haast ... tijd in overvloed en alles komt op zijn moment

- Er komen geen dingen op mijn pad die ik niet aankan.


OHA!



Meer info over the key of life en the deathlodge? http://www.thekeyoflife.be/nl/death-lodge

Zelf ook zin om trauma werk aan te pakken? Boek een gratis virtuele koffie voor meer info:



46 weergaven0 opmerkingen

Comments


Centrum Durga

Inge Vangheluwe 

Smarre 16, 9667 Horebeke 

+32 472 03 75 37

Inge@Durga.be

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Kom mee op dit aardse, spirituele avontuur. 

Bedankt voor het abonneren!

© 2035 by Centrum Durga. Powered and secured by Wix

bottom of page