Van deurknal tot doorbraak: lessen uit De Heks van Portobello

Door het vuur naar de kern: hoe woede mij dichter bij de moeder brengt

Ik ben De Heks van Portobello van Paulo Coelho aan het lezen. Het is een boek dat speelt met perspectieven, met waarheid en mystiek, en met het pad van een vrouw die haar plek vindt tussen spiritualiteit, rebellie en liefde.

Eén hoofdstuk blijft hangen. De personages worden uitgedaagd om iets te doen dat hen ongemakkelijk maakt. Niet omdat ongemak op zich waardevol is, maar omdat het de poort opent naar waarheid en bevrijding. De één moet dansen uit de maat, de ander expres ‘fout’ breien.

En dan valt bij mij een puzzelstuk op z’n plaats. De laatste tijd kom ik vaak mensen tegen die – althans aan de buitenkant – het tekstboek volgen. Ze lijken altijd rustig, zeggen precies de juiste dingen tegen hun kinderen, handelen bedachtzaam met hun partner. Ik merkte dat ik me daar ongemakkelijk bij voelde. Licht zenuwachtig zelfs, zonder dat ik wist waarom. Tot deze ochtend.

Wat een opluchting dat dingen soms fout mogen lopen. Wat een meerwaarde zelfs.

Want telkens ik echt groei, gebeurt dat niet op de momenten dat alles vlot en harmonieus loopt. Het zijn de momenten waarop ik bots, struikel, of compleet door mijn lint ga, die me het meest leren. Vooral in relatie met de mensen die me het nauwst aan het hart liggen.

Zoals laatst, op een gewone doordeweekse avond. Iedereen was aan het kibbelen, niemand luisterde, alles liep in het honderd. Ik werd zó kwaad. Ik heb de computer met een klap dichtgegooid en ben met een luide deurknal naar boven vertrokken. Tien minuten later in bed kon ik er al mee lachen. De volgende ochtend zei ik sorry tegen iedereen. En wat er toen gebeurde was bijna magisch: je zag hoe ontwapenend dat werkte. Want niemand is perfect. En misschien is het net dat wat ons menselijk maakt.

Er zit schoonheid in het herstel. Zolang we respectvol blijven en de ander geen schade toebrengen, is het niet erg om af en toe te ontploffen. Sterker nog: soms hebben we net vernieling nodig om ruimte te maken voor iets nieuws. Zoals een bosbrand de grond vruchtbaar maakt voor vers leven. Zoals Shiva – in zijn razende, bevrijdende dans – vernietigt wat niet langer dient.

En precies dán voel ik me diep verbonden met iets groters. Met de moeder, met de aarde, met het leven zelf. Niet met de zachte, vredige versie van spiritualiteit die we soms opgelegd krijgen. Maar met het rauwe, eerlijke, vurige pad dat me telkens weer terugbrengt naar wie ik ben.

Op zulke momenten helpt muziek me om weer te landen. Het liedje Mama van Sam Garrett raakt me telkens opnieuw.

Niet alleen door de warme bedding van zijn stem, maar ook door de tekst:

“Earth my body, Water my blood, Air my breath and Fire my spirit.”

Als ik dat hoor, vóel ik het.

Hoe mijn lichaam aarde is.

Hoe mijn bloed stroomt als water.

Hoe vuur en adem me zuiveren.

Het brengt me terug in verbinding – met mezelf, met de natuur, met de cyclus van leven, dood en hergeboorte.

En dan weet ik weer: Mijn groei zit niet in perfectie.

Mijn groei zit in het vuur. In de momenten waarop ik val, en weer opsta.

Waarop ik sorry zeg, en iets nieuws plant in de as.

De heks in mij weet: er is niets mis met uit de maat dansen.

Er is wijsheid in het ‘fout’ doen.

Er is liefde in het loslaten van controle.

Reflectievraag

Wanneer voelde jij je voor het laatst 'niet perfect' – en wat bracht dat moment je eigenlijk, als je eerlijk terugkijkt?

Gratis virtuele koffie